Berg-perikelen...

Berg-perikelen...

Eudeline kwam laatst in de schemer naar ons huis om alsnog een enveloppe met postzegel te brengen zodat het koopcontract opgestuurd kon worden naar de notaris. Ze was gekleed in een millitaire uitfit, haar werkkleding. Gelukkig riep ze al van ver dat ze eraan kwam anders was ik wel geschrokken! Ze zag er moe uit. Ze is bomen aan het verstekken en deze laat ze ergens anders opgroeien voordat ze weer teruggeplaatst worden in haar bos, bezig bijtje hoor...

Het contract hebben we onder toeziend oog van een dame bij de gemeente ondertekend en is gestempeld en nu onderweg naar de notaris. We hebben al betaald dussss.... de berg is officieel van ons al is het maar voor even. Alhoewel... de verkoop van ons land en huis heeft meer voeten in aarde gekregen dan we dachten. Volgens de wet is controle vereist door de gemeente en er moet iemand komen kijken naar de stroom en watervoorziening. We hebben daarom maar de bovenkant van de septictank uitgegraven zodat het lijkt alsof deze leeg gezogen wordt. Dit is niet het geval want alles gaat zo de natuur in! Oom Chris, ingenieur en vorig eigenaar, heeft een ingenieus eco-systeem bedacht voor zowel toilet, douche en keuken vocht. De zwijnen beneden zijn er blij mee. Wat betreft ons energie label denk ik niet dat we in een catogorie passen alhoewel we wel voorzetglas hebben voor de ramen, wie weet toch label A? De gasaansluiting is uit de jaren 30 vorige eeuw maar volgens Eudeline heeft iedereen dit in de dorpen. De controleur gaat ook nog de zolder inspecteren op termieten, hij liever dan ik. Als laatste moeten we onze huwelijkse voorwaarden nog vertalen en ons beide geboorteakten aanleveren. Als dan de staat het niet wil hebben kan de verkoop pas plaats vinden. Ik schat in met de kerst...

In ieder geval hebben we een goed wijntje soldaat gemaakt en getoost op onze berg. De eertse (tactische) stap is een feit. In de koopovereenkomst staat dat we nu eigenaar zijn van bijna drie hectare kreupel en takkenbos met alleen recreatieve bestemming. We hebben nu bjina zes hectare grond! Geen landgoed Kwakkenbos maar Domaine Bois du QuacQ. De berg weet van niets maar ik kijk toch anders tegen hem aan...;-)

Ik weet nu iets meer over de bestemming van ons huis. Het wordt een soort familiehuis. Eudeline haar moeder komt in Berlou wonen en hun huis wordt verbouwd waardoor zij en haar man in ons huis gaan wonen. Haar moeder heeft internationale contacten die later zullen logeren in ons huis evenals familie.

Merk dat ze toch wel enthousiaster wordt over de spulletjes en ze is blij met alles wat ik achterlaat, met name linnengoed. Geeft toch beter gevoel voor mij als ik weet dat iemand blij is met mijn vergaarde spullen die overal vandaan komen. Zo kan ik alles beter los laten...

Naast de klusjes in en om het huis gaan we ook regelmatig van de berg af op zoek naar vertier. De markten in de dorpjes zijn gezellig en vaak is er iemand die vrolijke Franse chansons zingt. Verder zijn er niet veel activiteiten, allemaal afgelast door de covid. Veel mensen dragen een mondkapje maar houden geen afstand, ook is er nauwelijks controle. Geen gendarmerie te zien. De avonden als we in het pikkedonker naar huis rijden is altijd weer spannend. We hebben zelfs een groot zwijn met slagtanden gezien op ons pad vlakbij ons huis!

We hebben alle soorten weer al meegemaakt van keiharde regen en wind tot aan mist. Wij zitten dan vaak in of net boven de wolken, heel apart. Op dit moment is het heel warm, zo’n 36 graden en dit blijft de komende tijd. De zee is een uurtje rijden hiervandaan en we hebben al een keer een verkoelende duik genomen bij Valras-plage, de drukte viel gelukkig mee! We konden een plekje bemachtigen vlakbij het strand, ideaal!

Nog een weekje en dan gaan we richting huis...