Het leven op de camping in st Chinian

Het leven (op de camping) in st. Chinian

De tijd is omgevlogen en met een glimlach kijk ik terug op de mooie,gekke leuke en bijzondere momenten…

Op de camping is het een komen en gaan van vakantiegangers. Als een film ontvouwt het campingleven zich voor ons terwijl we zitten op onze veranda, verscholen achter bomen. Op afstand horen we gezellige gesprekken tijdens het afwassen, zien we mensen met handoek over hun schouder lopen richting de douche en Thierry in zijn golfcar, vaak op weg naar zijn twee geiten op een veld achter ons. Ze blaten iedere dag naar ons zodra ze ons in het vizier hebben.

De gasten die arriveren slapen in kleine tenten, enorme campers of caravans. Je hebt van die caravans die uitzichzelf op een plek gaan staan. De eigenaar staat relax met een apparaat opdracht te geven en doet zelf niets. Ik weet nog uit mijn kindertijd dat er heel wat gesteun en geschreeuw bij kwam kijken voordat een caravan goed en wel stond…

We hebben lekker gezwommen in het zwembad, en ik heb na zes jaar weer heerlijk kunnen lezen! Ik ben nu aan mijn derde boek bezig…

Het is een rustige kleine camping en ik luister graag naar de vogeltjes en de krekels die hun liefdeslied zingen. Het klinkt beter als de buren, die zingen soms ook alsof ze denken dat ze in een koor zitten. Ze gedragen zich een beetje vreemd maar zijn wel aardig hoor…

Mensen zullen van mij ook wel eens denken dat ik een wierdo ben, zeker als ze me in de weer zien met mijn gele Action vliegenmepper. Ondanks de telescoop die erop zit heb ik nu toch 25 bulten op mijn lijf, echt niet grappig!

Het fietsen naar het dorp zal ik wel missen, gaaf om keihard naar beneden te rijden met de wind in mijn gezicht en zoevend de bocht om te gaan, langs de bakker, over de brug , voorbij het plein met terrasjes en ‘onze’ garage, richting de markt. Het doet me denken aan die camions die hier keihard door het dorp denderen…hi hi hi

Regelmatig zijn we op een terras beland omdat we onze vrienden zagen zitten. Leuk en spontaan om dan te stoppen en aan te schuiven voor een drankje.

We zijn heerlijk ontspannen en voelen ons goed. Alle stress is eruit en thuis roept. De Haagse Levensboeken, waar ik voor werk, heeft een nieuwe verteller voor mij. Dit betekent dat ik weer ‘aan de bak’ ga zodat ik een mooi levensverhaal kan gaan schrijven.

Het is ook fijn om onze vrienden, mams, haantjes en kippetjes en kuikentjes weer een knuffel te geven.

Vandaag zijn we naar Montpellier gegaan, altijd leuk om er weer te zijn!

Onderweg op de snelweg reed ik iets te hard en toen werd onze nummerplaat getoond op het infobord boven de weg! Ons kenteken met daarbij de opmerking ‘ u rijd te hard’ ,jeetje schrok er best wel van, maar dat was ook de bedoeling neem ik aan, oeps! Hopelijk geen dikke vette boete!

Montpellier was gezellig maar wel erg warm, tegen de 33 graden.

Heerlijk om te fietsen door de oude smalle steegjes, we kennen de weg inmiddels en genieten er enorm van. Morgen vroeg op en dan rustig aan, op huis aan!

Tien jaar geleden begon ons avontuur met ons huisje in de Lanquedoc.

Er is in die tijd veel gebeurd en erna veel veranderd…

Wat een tijd in een tijd, en een tijd buiten de tijd!

Mooie, bijzondere, verdrietige en intense momenten…

De tijd gaat verder en gelukkig komen er nu telkens weer nieuwe dierbare herinneringen bij.

Ik koester ze in mijn hart…

Salut,

Ivonne